Moz
Een paar weken geleden zag ik de laatste minuten van een tv-programma, maar gelijk gingen mijn haren overeind staan. Vandaag heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en ben naar de website van het tv-programma gegaan en via die web-site zit ik nu op deze site. Het verhaal van L.o is op veel punten heel herkenbaar voor mij. Ik ben een vrouw van 27 jaar en sinds een half jaar getrouwd met mijn eerste vriend met wie ik al 10 jaar een relatie heb.. Op sexueel gebied zijn we allebei onervaren. In het begin van de relatie was er niets aan de hand, we deden de stiekeme dingen die ieder stel doet, van zoenen tot (na verloop van tijd) elkaar handmatig bevredigen. Op een gegeven moment wilde ik met hem naar bed, maar daar was hij nog niet klaar voor. Ik had daar respect voor en heb gewacht. Helaas werd na verloop van tijd, en ik heb daar geen verklaring voor, bij mij de lust in het “vrijen”( zonder echt met elkaar naar bed te gaan) steeds minder. Tot overmaat van ramp kwam daar nog een borstonderzoek in het ziekenhuis bij (mijn moeder is aan borstkanker overleden en ik constateerde op een gegeven ogenblik een knobbeltje in mijn linkerborst). Het aanraken van mijn borsten roept een averechts gevoel bij mij op. Ik raak er eerder gespannen door dan dat het mij opwindt. Mijn parter is net als bij L.o een passieve man en wacht rustig af tot ik een keer het sein geef, wat dus bijna nooit gebeurt. Als hij een enkele keer aanstalten maakt dan klap ik helemaal dicht en ben afstandig en hou ik de boot af. We hebben er een enkele keer over gepraat en hij houdt het op angst voor de eerste keer. We hebben een boek gekocht over sex in de hoop dat dat de angst weg neemt (ook omdat ik van mijn ouders nooit echt voorlichting heb gehad) maar ik heb het voor het grootste deel gelezen en het klinkt allemaal heel mooi, maar ik heb het gevoel dat het de angst niet wegneemt. Ik weet niet hoe ik verder moet, ik hou van mij man, maar op sexueel gebied zit ik totaal op slot. Volgende week wordt mijn man 30 en ik vind het vreselijk voor hem dat hij dan nog maagd is. Met familie hier over praten durf ik niet (mijn vader is een lieve man maar erg gesloten en ik heb niet zo’n dusdanige band met mijn schoonmoeder dat dit onderwerp bespreekbaar is).Ik weet niet of het vaginisme is of inderdaad “gewoon”angst voor de eerste keer of niet verwerkt verdriet van het overlijden van mijn moeder (dat gebeurde namelijk op het moment dat ik mijn partner leerde kennen), maar ik hoop dat iemand mij kan helpen!
Anoniempje
Het zou natuurlijk best kunnen dat het door omstandigheden niet lukt, maar dat hoeft niet echt de reden te zijn.
Ik heb 12 jaar gedacht dat er met mij iets mis was.
Toen ik net mijn man leerde kennen (18 jaar geleden) toen dacht ik ook altijd, ach als we samenwonen komt het wel, maar het kwam niet.
En toen dacht ik………als we gtrouwd zijn….komt het wel, maar niet dus.
Op een gegeven moment las ik iets over vaginisme, en doordat ik veel van mezelf herkende ben ik meteen een boek gaan bestellen op internet.
“De gesloten vrouw” toen wist ik het al zeker, voordat ik naar de huisarts ben geweest.
Het heeft nog een jaar geduurd dat ik een afspraak met de huisarts maakte,maar uiteindelijk toch maar die stap genomen, en via de huisarts ben ik bij een gynecoloog en sexuologe terecht gekomen.
Je kunt het beste hulp gaan vragen via je huisarts, en dan gaat het balletje wel rollen.
Schaam je er niet voor, als je een goede huisarts hebt, zul je merken dat hij je probleem begrijpt, en hij/zij kan je erbij helpen door verdere hulp voor je te zoeken.
Vergeet niet dat er zoveel vrouwen zijn die met dit probleem rond lopen.
Je zult je er beter door gaan voelen, en dan pas zul het kunnen acceptern omdat je dan weet waar het probleem ligt.
Mijn man heeft gelukkig nooit moeilijk gedaan op sexuele gebied………niet daarvoor en zeker niet na mijn doktersbezoek.
We weten nu beiden wat “het”is.
Het heeft gelukkig een naam “Vaginisme” en denk maar zo…………..
Het is GEEN ziekte, maar je kunt er aan gaan werken om het voor jullie beide beter en leuker te maken.
Baad het niet dan schaadt het niet.
Erken het probleem, maar kruip er niet voor weg.
Ga samen hulp zoeken, zodat je er beter mee om kunt gaan, e geloof me….
De gesprekken met een sexuologe doet ons altijd heel goed.
Maar gelukkig gaan wij er goed mee om,we praten er ook heel open en gemakkelijk over,maar dat is natuurlijk niet voor iedereen het geval
Veel sterkte ermee………maar doe dit wel samen met je man, want het is OOK zijn probleem uiteindelijk…….STERKTE…