Anoniem
Beste,
Ik ben met mijn vrouw momenteel in behandeling bij een therapeut om het probleem “vaginisme” op te lossen. We volgen daarbij een traject om de bodembekspieren (of hoe heet het) te leren ontspannen. Vreemd daarbij is dat ik er wel in slaag om een vinger zeer voorzichtig in te brengen, maar zijzelf niet.
We hebben nooit veel gevreeën. Ik heb begrepen dat dit met het vaginisme te maken heeft. Ik begrijp dat nu beter en ben al jaren zeer geduldig, en zal nog jaren geduldig zijn als het moet.
Toch vraag ik me af of, als het vaginisme opgelost geraakt, ons seksueel leven ook zal verbeteren. Ik vind het belangrijk dat je op een open manier kan vrijen. Liefst met het nachtlampje aan, als je begrijpt wat ik bedoel. Tijdens het vrijen moet je elkaar in de ogen kunnen kijken, en het duurt liefst erg lang. Nu is dat ongeveer het omgekeerde. We vrijen wel, maar dat is dan zo snel mogelijk een orgasme krijgen, en liefst in het donker. Ik vind daar zelf niet zoveel aan, en je krijgt het vreemde effect dat ik dikwijls geen orgasme kan krijgen, dat ik het ben die gespannen ben.
Vaginisme heb je dan ook als koppel, en niet als vrouw alleen (althans dat is wat ik in mijn geval vind).
Ons seksueel leven is helemaal niet zoals ik zou willen. Ook met vaginisme zouden we fijn kunnen vrijen (het vaginisme is van die aard dat mijn vrouw wel in staat is om een orgasme te krijgen en dat ik haar wel mag aanraken en zo). Toch vind ik niet dat we fijn vrijen. Ik hoop dat dat verbetert als het vaginisme meer en meer opgelost geraakt, maar ik ben soms bang dat dit niet zal opgelost geraken door enkel het vaginisme op te lossen. Langs de andere kant wil ik ook geen druk uitoefenen op mijn vrouw, die het al moeilijk genoeg heeft nu. De therapeut helpt ons momenteel enkel bij het fysieke gedeelte van het probleem, doen jullie dit ook of werken jullie breder?
Is mijn verhaal herkenbaar? Ik merk overigens dat hier weinig mannen zijn, en dat vind ik wel vreemd. Ik vind seks heel belangrijk in mijn relatie en ons seksueel leven moet verbeteren, want ik wil niet op die manier verder, en toch wil ik in geen geval mijn overigens zeer goede relatie opgeven (geen denken aan!).
Lotte Loones
Beste,
Eerst en vooral ben ik heel blij eens een reactie te krijgen van een man. Mij lijkt het dat je echt bekommerd bent om je partner en haar graag ziet. Ik ben heel blij dat je aangeeft dat vaginisme op zich geen reden is om een relatie op te geven (nu kan men het ook eens horen van een man zelf ;- ) en dat een relatie met vaginisme ook een heel goede relatie kan zijn.
Het is inderdaad zo dat je vaginisme hebt als koppel. Ik begrijp dat jullie momenteel bezig zijn met het aanpakken van het fysieke aspect van het probleem, maar het is inderdaad ook belangrijk om daarna in te gaan op het psycho-seksuele aspect als dit ook meespeelt.
Bij het ene koppel is het fysieke aspect het belangrijkste en geeft de lichamelijke behandeling reeds een groot deel van de oplossing. Bij andere koppels spelen er ook psychologische, seksuele en relationele factoren mee die ook bijdragen aan het probleem, waar dan ook dieper moet op ingegaan worden.
Bij de meeste koppels is er in min of meerdere mate een combinatie van beide.
Ik zou dus aanbevelen de behandeling rustig verder te zetten zoals jullie bezig zijn (belangrijk hierbij is ook dat jullie je er allebei goed bij voelen), daarna kunnen jullie nagaan of een ev. seksueel-relationele begeleiding aangewezen is.
(Wijzelf bieden een totalitaire behandeling aan waarbij de lichamelijke stappen gevolgd worden door de seksuele stappen).
Ik wens jullie alvast heel veel succes,
Mvg,
Lotte Loones