Nieke
Hallo
Ik ben 22 en heb nog nooit seksuele betrekkingen kunnen hebben. Hiervoor ben ik reeds naar de gynaecoloog gegaan. Bij het gynaecologisch onderzoek bleek dat ik een cyste had in de baarmoederhals en daarvoor ben ik in juni geopereerd. De gynaecoloog had al opgemerkt dat ik nogal gespannen was tijdens de onderzoeken. Bij de laatste controle na de operatie zei hij dat als seksuele betrekkingen nog steeds niet zouden lukken, hij mij misschien wel zou moeten opereren omdat ik volgens hem te nauw ben. Dat dacht ik vroeger trouwens ook.
Na alles hier op de website gelezen te hebben ben ik er echter niet zo zeker meer van dat ik geopereerd moet worden, maar ja, dan denk ik weer dat de gynaecoloog het wel beter zal weten als ik. Ik zie er alleszins tegenop om geopereerd te moeten worden en zeker als het eigenlijk niet nodig is.
Heeft er hier iemand ook ooit voorgehad dat haar gynaecoloog een operatie aanraadde?
Een bericht kan ook nog meerdere paragrafen hebben, maar dat moet natuurlijk niet.
Anoniem
Hoi
ik ben 21 jaar, nog steeds maagd en dit door vaginisme. Ik zal je mijn verhaal kort schetsen. Op mijn 17de wou mijn vaste vriend seks, maar ik had het gevoel dat er iets mis was. Ik kreeg er geen tampon in, geen vinger, niks, ik was dus heel bang van de daad. Ik ben toen met mijn moeder naar een gynaecologe geweest. Zij voerde een inwendig onderzoek uit wat me echt heeft pijn gedaan. Ze stelde onmiddellijk vast dat ik een te kleine ingang had en ik werd geopereerd. Deze operatie was volgens haar nodig. Ik heb er enorm onder geleden en ik voelde mij daarna nog slechter, want er was iets mis met me, ik had die operatie nodig, dat had enorm veel pijn gedaan, enz. Ik ben na de operatie nog eens moeten langsgaan bij de gynaecologe voor een onderzoek en dat deed nog steeds heel veel pijn. De gynaecologe zei me dat ik me moest leren ontspannen. Ze was vrij grof in haar manier van praten, ze banaliseerde mijn probleem. Ik heb daarna geen seks willen hebben. Mijn relatie heeft er echter ni zo onder geleden, ik had een zeer lieve vriend. Ook mijn tweede vaste relatie is zonder penetratie voorbijgegaan. Ik heb mijn eigen onderzoekje gedaan op internet en ben zo op vaginisme gekomen. Dat is het gewoon, dat is wat ik heb! Als ik de behandelingen lees, krimp ik echter in elkaar. Psychotherapie is niet echt nodig, bij mij is het louter een fysiek probleem + een trauma door de operatie. Maar de kiné-behandeling gericht op penetratie schrikt me af. Waarom kan de wereld niet zonder penetratie, denk ik dan. Ik heb nu een nieuwe vriend, en ik moet het hem gaan vertellen, hij is ouder en ervarener. Hij zal niet blijven zonder ‘het volledige pakket’, wat ik ook begrijp. Ik heb me zeer schuldig gevoeld tov mijn vorige partners, en ik wil nu niet meer dezelfde fout maken. Wie weet ga ik dan toch eens in therapie…