Kaat
Hallo iedereen!
Ik ben 25 jaar en sukkelde ook al heel mijn leven met vaginisme. Dit is gekomen omdat ik seksueel misbruikt geweest ben in mijn kindertijd.
Ik wil jullie een hart onder de riem steken want bekkenbodemtherapie kan wel degelijk helpen (dank je Lotte)! Bij mij duurde de therapie iets langer (18 sessies) omdat ik een psycholgische achtergrond heb (ik was ervoor ook al in psychotherapie geweest en dat heeft me ook geholpen want je moet er mentaal ook klaar voor zijn). Eigenlijk is het vooral belangrijk dat je geen druk voelt, dat je het vooral voor jezelf doet en dat je weet dat er eigenlijk niets mis kan gaan tijdens de therapie. Het is wel belangrijk dat je je ervoor openstelt (want ik deed het in het begin voor mijn partner, maar je moet het echt voor jezelf doen vooraleer de therapie helemaal werkt).
Eigenlijk is het achteraf bekeken heel raar dat ik geen controle had over mijn spieren en dat ze zo aanspanden, ik gebruikte dit als een afweer zonder dat ik het zelf wilde. Nu is het nog altijd zo dat ik vaak liever gewoon vrij zonder betrekking, maar als we het dan doen, doe ik het wel helemaal omdat ik wil. En het doet geen pijn meer, wat een verschil!
We hebben echt een evenwicht gevonden en mijn vriend en ik vinden het alletwee goed zoals het nu is (het is zelfs spannend omdat we nu altijd meer en meer onze grenzen verleggen)
Ik wil dus zeggen aan diegenen de deze website lezen dat je niet bij de pakken moet blijven zitten. Therapie is echt niet zo eng als je denkt, voor mij was vooral de eerste stap het moeilijkst. Lotte Loones is echt een heel zachtaardige en lieve vrouw en ze gaat nooit verder als je zelf wil.
(Bij mij heeft ze ook psychotherapie aanbevolen als ik in de knoop zat en dat was ook belangrijk voor mij, want je moet het eerst zelf echt willen vooraleer je de lichamelijke therapie verder kan zetten).
Ik wil haar dus via deze weg bedanken. Dank je Lotte voor de goede zorgen en nog veel succes met je verdere praktijk!
Vele groetjes,
Kaat.
Nina
hoi Kaat,
Ten eerste echt gefeliciteerd dat je ervan af bent!! fantastisch toch.
Ik ben helaas nog niet zover, maar ik wilde je dus vragen bij wie je in psychotherapie bent geweest, en hoe lang dat ongeveer duurde.
Ik ben zelf ook onder behandeling van Lotte, en zij is inderdaad heel goed,
Hoop dat je mijn vraag kan beantwoorden.
Vele groeten
Nina
Kaat
Hallo Nina,
De psychotherapie die ik gevolgd heb is al jaren geleden (het was voornamelijk omdat ik seksueel misbruikt geweest ben als kind en ik ben daarvoor bij een jeugdpsychiater geweest). Het was iemand van Leuven, maar ik weet zijn naam niet meer (ook aan mama gevraagd maar zij weet het ook niet meer). Ik denk ook niet dat het nu nog een goede therapie zou zijn omdat het echt gericht was op kinderen (tekenen, spelen, niet echt gesprekstherapie). Op den duur vond ik het ook wat kinderachtig en ik ben toen gestopt (in het begin heeft het wel geholpen, vooral om contacten te leggen).
Als ik bezig was met mijn therapie bij Lotte ging alles heel snel vooruit maar had ik het meoilijk vanaf een bepaald punt (en dat was ook wel een beetje bewust, want ik wilde eigenlijk niet meer verder omdat het zo snel ging). Zij zei dat het belangrijk was dat ik het echt voor mezelf wilde, en als ik twijfelde er meer diepgaander met iemand moest over te praten omdat ik lichamelijk wel de stappen vooruit zette, maar ze wist niet of ik het echt wilde (voor mezelf). Ik heb er toen over nagedacht en besloten dat ik het voor mezelf moest doen, en de therapie voortzetten (want eigenlijk zou ik er anders weer van weggelopen hebben, zo voelde ik het toch aan). Ik weet waar mijn problemen liggen, maar ik moet vooruit (psychotherapie zou voor mij een vlucht zijn om me achter weg te steken, ik voelde dat ik niet oprecht was met mezelf). Ik ben ook heel blij dat ik verdergezet heb, want nu weet ik eigenlijk niet waar ik zo bang voor was op dat moment. Het is echt een openbaring als je de stappen durft zetten en als je weet dat je dat zelf hebt teweeggebracht.
Ik denk dat psychotherapie belangrijk is om te beslissen of je het nu echt voor jezelf doet of niet.
Lotte kent de adressen van psychotherapeuten, misshcien kan je het aan haar eens vragen.
veel moed!
Groetjes,
Kaat.
Sophie
Hey,
Ik ben sinds kort ook van mijn vaginisme afgeraakt dankzij bekkenbodemtherapie.
Ik heb ook 18 sessies gevolgd bij een bekkenbodemtherapeute en ik heb er ook alleen maar lof over !
Ik herken me volledig in wat je zegt Nina, je moet er inderdaad echt willen voor openstaan en gewoon doorzetten!
Wij hebben gewerkt met elektrostimulatie en biofeedback. Het ziet er in het begin allemaal angstaanjagend uit maar dat is helemaal niet zo. Je kunt soms veel meer dan je zou denken !!
Succes nog voor iedereen die eraan werkt of overweegt om de stap te zetten naar therapie. Ik kan het alleen maar aanraden !!
Liefs,
Sophie
Lotte Loones
Ik wilde bij jullie berichtjes toch nog even een reactie kwijt. Vooreerst wil ik Kaat en Sophie proficiat wensen met hun fantastisch resultaat, het vraagt inderdaad veel doorzettingsvermogen en bergen moed om door te zetten, maar je ziet dat je er wel kan geraken (ook bedankt voor je lieve mailtje Kaat:).
Maar ik wil er toch bij vermelden dat het bij sommige mensen niet zo evident is. Vooral het aspect ‘willen’ is soms moeilijk te doorgronden want er zijn verschillende factoren (soms vaak moeilijk te herkennen of onbewust) die hiertoe bijdragen. Daarom is psychotherapie bij sommige personen in de eerste plaats aangewezen alvorens een concreet lichamelijke therapie toe te passen. Het is vooral belangrijk dat je een vrije keuze kunt maken en dit vraagt soms een diepe en moeilijke zoektocht naar jezelf. Er mogen geen ongewilde grenzen overschreden worden.
mvg,
Lotte Loones.
Sarah
ik ben na 2 jaar en 6 maanden sukkelen eindelijk sinds een maandje ook van mijn vaginisme af! Dit alles dankzij Lotte Loones!!Via deze weg wilde ik je enorm bedanken voor je hulp. Zonder jou was ik er nooit geraakt!!DANK U DANK U!!!
Lieza
Ik ben een meisje van 27, al 6 jaar samen met mijn vriend, huidige man. In de beginjaren hielden we ons niet echt bezig met ‘the real thing’, maar we hadden wel een fijne, ook erg lichamelijke relatie. Toen we er toch aan begonnen, ging het totaal niet. Eerst dacht ik dat het wel vanzelf zou overgaan en ook mijn vriend zei dat we ons niet te veel zorgen moesten maken. Helaas loste het probleem zich helemaal niet vanzelf op en werd het een ‘straatje zonder eind’. Gelukkig voor ons bleven we gedurende een hele periode toch op een toffe en prettige manier lichamelijk met elkaar omgaan. In sommige periodes deden we ook helemaal niets meer omdat ik iedere keer bang was dat we verder gingen gaan, wat uiteindelijk tot de zoveelste desillusie zou leiden.
Eigenlijk heb ik al sinds mijn puberjaren ‘problemen’ om ook maar iets in te brengen. Tampons bleken voor mij onmogelijk, ik vond gewoon nooit de opening en raakte er zo van de wijs dat ik de ondingen jaren verbannen heb.
Op huwelijksreis vorig jaar heb ik een kleine crisis doorgemaakt. Na een zoveelste mislukte poging heb ik bijna de hele dag gehuild en heb toen besloten om direct na de reis een afspraak te maken met een kinesitherapeute die mij (toen al 2 jaar geleden) was aangeraden door een gyneacologe. Puur uit schrik om als een raar geval afgeschilderd te worden, heb ik die persoon nooit eerder gecontacteerd. Had ik dat maar gedaan, dan was mijn probleem veel eerder opgelost! Ik kan wel zeggen dat dit eerste contact (die telefoon) al het begin was van de oplossing. Ik
heb haar met knikkende knieën ontmoet. Het eerste contact verliep erg vlot; ze heeft mij toen niet onderzocht maar gewoon gevraagd wat precies mijn probleem was. Het beste vond ik dat ze mij niet als een ‘rare’ en ‘onvolmaakte vrouw’ zag, maar het probleem louter technisch en lichamelijk benaderde. Ze verzekerde mij ook dat er heel veel vrouwen hetzelfde meemaken, zonder duidelijk aanwijsbare oorzaak, wat bij mij dus ook het geval was. Ik heb haar sinds die dag bijna elke week gezien. De eerste keer een vinger inbrengen was voor mij heel eng, maar het ging telkens beter. Mijn man zat dat jaar in het buitenland, dus veel ‘oefenen’ was er niet bij en het was ook nogal geforceerd als het ‘moest’ in een bepaald weekend. Echte gemeenschap lukte toch niet. De therapeute had mij trouwens als voorbereiding van een ‘echt’ gyneacologisch onderzoek – wat mij tot dan toe nooit was gelukt – ook een echosonde ingebracht. Allemaal met succes. Na meer dan 10 sessies – ik herinner mij het exacte aantal niet – zei ze dat het moest lukken. Mede door de afwezigheid van mijn man, heeft ‘het’ toch nog 6 maanden op zich laten wachten. Tussendoor had ik wel nog geoefend met een vibrator (die mijn vrienden me voor de grap cadeau hadden gedaan toen mijn man naar het buitenland vertrok), wat wel lukte. Ook tampons (klein formaat) zijn geen probleem meer. Intussen is het al wel gelukt. Mijn man en ik hebben wel nog wat oefening voor de boeg, maar ik weet nu zeker dat het lukt en dat het steeds beter moet blijven gaan. Mijn man heeft mij ook erg geholpen en gesteund, in al die jaren heeft hij mij nooit één verwijt gemaakt, maar ik weet heel zeker dat hij er ook erg heeft onder geleden.
Ik wil met mijn verhaal echt vrouwen aanmoedigen om naar een professionele (kinesi)therapeute te gaan en de cirkel te doorbreken. Je eerste afspraak is al het begin van een oplossing, dus wacht er aub geen jaren mee zoals ik heb gedaan. Zo’n probleem weegt op je hele zelfbeeld en tast echt je zelfvertrouwen aan. Als ik er ook maar aan dacht dat ‘jan en alleman’ met elkaar in bed kan duiken, en ik, die op vele vlakken toch succesvol ben, dat niet kon, werd ik bijna gek van ellende. Dus, 1 raad, zoek die therapeute in je buurt en pak het aan. Het is oplosbaar!!! Veel succes!
Lieza