Een echtgenoot
Dag allemaal,
Ik herken mijn situatie in verschillende verhalen. o.a. in het verhaal van Zoffke.
Mijn vrouw wil niets weten van hulp door derden op het vlak van vaginisme. Laat staan dat er na 10 jaar over dit probleem zou gepraat worden.
Misschien is er nood aan een gespreksronde waar het accent even bij de man ligt ? Misschien kunnen er dan antwoorden komen die ons – mannen – op de goede weg zetten.
Graag zou ik antwoorden als ‘je snapt het niet als man’ willen vermijden. Die horen we als man al genoeg. Ik denk dat – als een man de stap naar deze site zet – hij wel degelijk op een serieus manier op zoek wil gaan naar een oplossing en zijn relatie een kans wil blijven geven.
Enkele van de vragen die ik heb :
- Hoe kan je je vrouw helpen die niet door derden wil geholpen worden ? (Ook niet door onze huisarts of door haar vrouwelijke sportkiné.)
- Zijn er oefeningen die we thuis met elkaar kunnen doen (bewust of onbewust) die mijn vrouw op de goede weg (misschien prof.-hulp) kunnen zetten? Of haar het gevoel geven dat ze haar probleem kan overwinnen.
- Hoe gaan andere mannen met de onbeholpen stress om die dit alles met zich meebrengt ?
- Worden jullie ook gek als je weer voelt dat je niet kan helpen ?
Ik ben van nature een vechter en kan of wil me niet neerleggen bij deze situatie waarin wij nu reeds meer dan 10 jaar in ronddobberen. Vooral om dat het vroeger anders was.
Ik weet dat er een ondertoon van frustratie in deze tekst zit. Maar ik heb hoop dat we elkaar zouden kunnen helpen.
Groeten en dank voor het lezen van dit tekstje.
Sven
Een echtgenoot
Een andere man
- Het beste wat je kan doen is blijven praten met je vrouw. Blijf er accent op leggen dat het een echt probleem is en dat je hulp kan vinden. Maar bovenal, dwing haar niet. Wacht tot zij er klaar voor is. Als je blijft het probleem op tafel leggen, zal zij uiteindelijk ook hulp willen zoeken, als ze genoeg van je houdt.
- De belangrijkste oefening die je kan doen is taboes doorbreken. Het taboe dat vaginisme is, bedoel ik. Als dat taboe doorbroken is, kan je ook makkelijker professionele hulp zoeken.
- Mijn liefde voor mijn vrouw is onvoorwaardelijk. En eenmaal je de weg gevonden hebt naar mevrouw Loones gaat er wellicht een wereld open voor je.
- Soms kan je inderdaad niet helpen. Maar meestal help je, zelfs al kan je eigenlijk niet helpen, door gewoon rustig te luisteren en je vriendin of echtgenote te koesteren. Door begrip op te brengen en open te staan voor haar gevoeligheden.
Als je echt een vechter bent, en ik ben er ook één, dan weet ik zeker dat jullie er komen.
NN.
Hallo echtgenoot!
Bij mijn vrouw is het vaginisme pas echt tot haar doorgedrongen toen zijn voor het uitstrijkje moest. In Nederland moet elke vrouw vanaf haar 30e op regelmatige basis een uitstrijkje laten maken i.v.m. onderzoek naar baarmoederhalskanker. De huisarts die dit moest uitvoeren had gelijk door dat mijn vrouw vaginistisch was en heeft haar met begrip in alle rust verder geholpen en doorverwezen naar een gynaecoloog.
Hiermee is alles in werking gezet en mijn vrouw, die ook niet makkelijk van therapie wil(de) weten, maakt zelfs meer vorderingen dan de sexuologe, waarmee we praten, had verwacht.
In gevallen als van vaginisme zal de vrouw zelf moeten concluderen dat therapie nodig danwel gewenst is, anders zal zelfs de therapie niet helpen, ben ik bang. Ik zou graag verder hierop ingaan met je en zal een mailtje sturen. Helaas kan ik maar geen toegang krijgen tot het Nederlandse vaginismeforum.nl, volgens mij zullen daar ook vele oplossingen te vinden zijn.
Zorg er in eerste instantie voor dat je vrouw weet dat ze ABSOLUUT niet de enige is (mogelijk schaamt ze zich voor haar vaginisme en denkt ze dat er maar weinig dit probleem ook hebben) en dat met therapie een hele hoop opgelost kan worden, zonder dat er iets geforceerd hoeft te worden.
Veel succes!
Bianca
mannen bedankt dat jullie er zo over denken! mijn ex dacht er helaas zo niet over waardoor ik langer met het probleem rond ben blijven lopen maar mijn vriend heeft me al vanaf het begin gesteund en ik wilde de eerste tijd ook geen therapie het koste mijn vriend erg veel geduld en gelukkig heeft hij dat gehad!