Anoniem
hallo allemaal,
ik ben 28 jaar en heb nog nooit echt sex gehad. ik heb net een relatie van 14 jaar achter de rug, ik moet zeggen dat ik het in die relatie nooit naar mijn zin heb gehad dus nooit ons best deden om het te doen.
Nu heb ik een nieuw vriendje en was dit dus heel moeilijk op een gegeven moment heb ik dus een brief geschreven naar hem om te zeggen wat er met me aan de hand was.
Ik heb een paar jaar geleden een kijkoperatie gehad en de gynacologe heeft toen mijn vagina wat gerekt toen ik wakker werd bloedde het ook enzo.
Nu omdat mijn relatie niet goed was heb ik nooit mijn best gedaan om echt sex te hebben het was voor mij makkelijker om alles zo te laten.
Nu heb ik zo een lieverd waar ik dus echt mijn best voor wil doen, hij heeft mij de afgelopen twee maanden met rust gelaten maar dat schiet natuurlijk ook niet op dus gisteravond hebben we het een beetje geprobeerd met vingers.
Ik moet zeggen in het begin verkramp je maar daarna gaat dit net met 1 vinger. was geen prettig gevoel moet ik zeggen…. maar is misschien ook spanning.
verder lukte het weer niet en dit vind ik zo erg
ik weet dat er mensen zijn waar je mee kan praten maar dit vind ik zo moeilijk en zeker om hier met mijn vriendover te praten want dit hebben we nog niet gedaan
we gaan een jaar met elkaar en die brief is het enigste waar hij het van weet.
help hoe moet ik beginnen wil nog zo veel kinderen enzo en ik heb zoiets als 1 vinger lukt moet het toch helemaal lukken ik zie heel veel mensen hier die hetzelfde probleem hebben….
groeten en hoop reactie te krijgen xxx
Sofie
Hallo,
Bij mij is het wel gelukt. Ik heb twee lieve kindjes. Maar … voor ik je al te veel positieve zaken vertel, wil ik wel dat je het volgende weet. Bij mij wisselde de graad van ergte (of hoe moet ik dat zeggen ?) heel erg van keer tot keer. De ene keer ging er niks in, de volgende keer ging het na lang proberen eigenlijk wel. Dan was er ook nog een verschil in hoe leuk of hoe vervelend ik het vond. Maar het is dus wel twee keer gelukt om zwanger te geraken. Ik ben ook pas sinds kort in behandeling omdat ik altijd dacht dat ik het zelf wel zou oplossen, maar dat lukte niet. Wat ik tijdens die behandeling geleerd heb is dat het altijd zo’n beetje zal blijven : de ene keer wel, de andere keer niet. En ook dat we daar rekening mee moeten houden. Lukt het niet en doet het pijn, dan lukt het gewoon niet en stoppen we er ook mee. Het volgende leerproces zal zijn : het leren aanvaarden van die ‘handicap’, want zo zie ik het wel. Nog een hele weg, maar ik sta al verder dan vele anderen, dat besef ik wel.
Hopelijk kreeg je toch goede moed door wat ik vertelde. Praat er toch maar over met je vriend. Ik heb ervaren dat dat ook al een groot deel van het proces is. Echt je gevoelens hieromtrent zeggen en vragen of hij dat ook doet. Waarschijnlijk zal je ontdekken dat hij achter je staat, maar ook heel blij zou zijn als je hulp zou zoeken.
Lieve groetjes en succes !