Evy
Beste Lotte,
Ik ben een 22-jarige studente en ik heb al 5 jaar vaginisme. Ik heb sinds die periode (dus ook al 5 jaar) dezelfde vriend, hij was ook mijn eerste vriend op seksueel gebied. Hij is steeds heel begripvol geweest voor mijn probleem en we hebben heel veel seksueel plezier op andere manieren.
Ik ben nooit verkracht geweest of ik heb nooit slechte ervaringen gehad met seks, dus ik weet eigenlijk niet wat de oorzaak van mijn vaginisme zou kunnen zijn.
Toen we voor het eerst met elkaar vrijden deed het bij mij enorm pijn. Hij raakte niet naar binnen. Ik dacht dat het wel zou overgaan en dat dat bij ieder jong meisje wel wat pijn doet in het begin, maar hoeveel we ook probeerden, het beterde maar niet. Ik bleef met die pijn zitten telkens als we verder probeerden. Ik kon zelf ook geen vinger inbrengen en tampons gebruiken lukte helemaal al niet.
Na twee jaar heb ik dan al mijn moed samengeraapt en ben ik naar een gyneacoloog gestapt om te weten te komen wat er eigenlijk mis was met mij. Ik vertelde hem alles en hij zei dat hij mij eens wou onderzoeken en dat deed natuurlijk ook zodanig veel pijn dat een gyneacologisch onderzoek totaal niet mogelijk was… Hij wimpelde mijn probleem eigenlijk wat af… Hij zei ” Blijf maar oefenen, neem een warm badje, drink een glaasje wijn, ontspan u eens goed en het zal wel overgaan….” Hij zei dat zoiets in je hoofd zit en dat je je maar moet ontspannen… Precies alsof daarmee alles opgelost was.
Na al die middeltjes gepobeerd te hebben lukte het nog niet dus dan ben ik opnieuw naar die gyneacoloog geweest met de mededeling dat er eigenlijk nog niks verbeterd was. Hij begreep niet goed wat eigenlijk het probleem was en hij zei “dan zal je maagdenvlies waarschijnlijk wat te stug zijn”. Ok, ik geloofde hem opnieuw en hij stelde voor om mijn maagdenvlies operatief te verwijderen en om tijdens die operatie ook eens te kijken of er anatomisch gezien niks verkeerds was met mijn vagina.
Ik ben dus een aantal weken nadien geopereerd , de gyneacolooog heeft mijn maagdenvlies verwijderd en hij zei dat er absoluut niks verkeerds was met mijn vagina. Dat was dus al een grote opluchting.
Dus na die operatie ging ik vol goeie moed naar huis en ik dacht dat alles nu wel opgelost zou zijn maar niks was minder waar natuurlijk. Ik bleef dezelfde pijn hebben als vroeger en penetratie bleef onmogelijk….
Ik ben dan nogmaals teruggeweest naar die gyneacoloog om te zeggen dat die operatie eigenlijk niets had geholpen en dat mijn probleem na al die tijd dus nog steeds niet opgelost was. Ik wilde een concrete oplossing voor mijn probleem en hij bleef maar zeggen “het zit tussen je oren, als je je genoeg ontspant lukt het wel een keer” …. Dus ik werd voor de zoveelste keer weer met een slecht gevoel naar huis gestuurd en ik begon op de duur zelf ook nog te geloven dat ik veel te kleinzerig was en dat ik maar moest leren om op mijn tanden te bijten.
Met dat gevoel ben ik dus nog zo’n twee jaar blijven lopen…. het probleem raakte maar niet opgelost en ik voelde mij echt abnormaal. Ik vond dat het zo niet verder kon en ik ben dan naar mijn huisarts gestapt om het adres te vragen van een goeie vrouwelijke gyneacologe. Ik wilde eens een tweede mening horen en eens luisteren of zij hetzelfde te vertellen had als mijn eerste gyneacoloog….
Ik ben dan in februari naar die gyneacologe gegaan. En het was echt een hemelsbreed verschil met mijn vorige gyneacoloog !!! Zij nam mijn probleem wel au sérieux, ze was heel begripvol en bij het gyneacologisch onderzoek was ze vééél zachter. Ik voelde me eindelijk begrepen ! Een gyneacologisch onderzoek was bij haar plots wél mogelijk (al heb ik daar wel een halfuur gezeten tegen dat het speculum erin ging) en ze voelde dat ik mijn bekkenbodemspieren duidelijk te veel opspande….
De conclusie was dus vaginisme en ze zei onmiddellijk “er zijn heel veel vrouwen die hetzelfde hebben als jij en je kan er zeker van genezen, er zijn heel wat goeie bahandelingen die een heel goed resultaat opleveren”. Ze stelde voor om bij een kinesiste in therapie te gaan en om daar te werken aan mijn bekkenbodemspieren. Ik was zo blij dat er eindelijk iets concreets aan mijn probleem gedaan kon worden en ik ben dan in maart ook onmiddellijk met die behandeling van start gegaan….
Ik ben bij een heel goeie kinesiste terechtgekomen, die heel begripvol is en mij heel zacht aanpakt. Ik heb nu al 10 sessies achter de rug en ik heb enorm veel vorderingen gemaakt. Dankzij het inbrengen van een “plug” en elektrostimulatie is penetratie nu eindelijk mogelijk en ik kan probleemloos tampons gebruiken !!
Maar er is wel een keerzijde aan mijn euforie : mijn vriend kan dus met zijn penis wel in mijn vagina gaan als we het allemaal rustig aanpakken en na veel voorspel…. Dus penetratie op zich is geen echt groot probleem meer. Maar wat ik nu wel heb, is dat ik absoluut niet kan verdragen dat hij “beweegt” in mijn vagina…. Telkens als we zo wat op en neer proberen te bewegen terwijl hij erin zit voel ik weer enorm veel pijn aan de binnenkant / de wand van mijn vagina. We hebben het nu intussen al een aantal keer opnieuw geprobeerd en het blijft pijn doen. Ik heb nu zelfs schrik dat ik op de duur weer vaginistisch ga worden als ik die pijn blijf hebben aan de binnenkant….. Ik heb ook helemaal geen plezier wanneer hij in mijn vagina gaat, ik ben gewoon blij dat hij in mijn vagina past zonder te veel pijn maar daar houdt het ook op ….
Mijn vraag is nu dus : Is het normaal dat ik pijn heb als hij wat beweegt in mijn vagina ? Wil ik teveel in één keer en moet ik gewoon nog wat geduld hebben ? Moeten mijn vriend en ik gewoon nog wat verder experimenteren en verder oefenen ? Ik ben alleszins van plan om nog een twee à drietal keer terug te gaan naar mijn kinesiste en daar nog wat extra te oefenen, zodat ik die bewegingen op een dag toch eens kan verdragen… Denk je dat dit resultaat zal opleveren ? Ik ben nu echt wel blij dat penetratie mogelijk is maar de echte seks is niet echt wat ik ervan had verwacht ….
Wat is jouw advies hierover ???
Liefs,
Evy
Lotte Loones
Dag Evy,
Waar jij nu zit is eigenlijk de laatste fase van de therapie. Ik ben heel blij dat je zo’n goede kinesist gevonden hebt en dat je al zo ver bent geraakt. Wat je nu moet doen is nog wat geduld uitoefenen. Jullie staan op seksueel vlak nu eigenlijk op hetzelfde niveau als een jong tienerkoppel dat nu begint betrekking te hebben. Het enige probleem is dat jullie mentaal al veel verder staan, al zoveel meegemaakt hebben en duidelijke doelen vooropstellen. Een beginnend koppel heeft die ervaringen en doelen niet en er wordt vooral veel geëxperimenteerd. Vele ‘ervaren’ koppels herinneren zich nog levendig die eerste onhandige en stuntelige pogingen om betrekking te hebben. Jullie zitten dus eigenlijk ook in dit stadium. Je bent op dit moment een vrouw met een normale bekkenbodem maar onervaren op seksueel gebied. De meeste vrouwen vonden de eerste keer niet zo prettig, maar je kan hierin groeien. Seks moet je leren, hoe meer je bij elkaar bent, hoe meer je op elkaar kan inspelen. Je hebt nu ahw een paar jaar achterstand, maar met een goede partner wordt dit wel snel ingehaald. Je moet het vooral niet te snel willen doen, want uiteindelijk gaat die pijn bij het ‘schuiven’ ook geleidelijk weg (dit is bij velen nog een laatste ongemak dat geleidelijk aan ook verdwijnt).
Ik weet dat de angst voor pijn nog heel erg meespeelt, maar weet dat je nu je bekkenbodem wel kent en dat je het kan oplossen, je zal nooit meer zoveel pijn kunnen hebben als in het begin.
PS: Probeer nu ook eens de shift maken naar het seksuele en het genieten. Ik kom dit probleem ook vaak tegen op het einde van de therapie. Velen zien betrekking nog altijd als een oefening en focussen zich niet op elkaar. Het is belangrijk elkaar nu lichamelijk te leren kennen, helemaal, er hoeft hier in het begin zelfs niet noodzakelijk betrekking aan te pas te komen. Je zal zien dat het vanzelf wel zal uitmonden in een betrekking als je voelt dat het goed zit.
veel succes!
Lotte Loones