Kaatje
Hey Lotte,
Ik ben een meisje van 20 jaar en in mijn vorige relatie ontdekte ik ongeveer een jaar geleden dat ik lijd aan vaginisme. Seksueel contact was onmogelijk en deed ontzettend pijn. Op aandringen van mijn ondertussen ex-vriendje ben ik naar de gyneacoloog toegestapt en mijn probleem voorgelegd. Zij verwees me door naar een kinesist waar ik nu nog steeds in behandeling bij ben. De oefeningen gaan traag maar gestaag vooruit. Sinds ongeveer twee maanden heb ik nu een nieuw vriendje en hebben we een keer geprobeerd of betrekkingen mogelijk waren maar dit was totaal onmogelijk, zonder dat ik het wou was ik volledig verkrampt en met zelfs met de ‘trucjes’ van de kinesist lukte het echt niet. Mijn vriendje probeerde het met 1 vinger, dit lukte een beetje maar zelfs hier ondervond ik behoorlijk last van. De dag na onze poging probeerde ik nog eens op mezelf te oefenen met mijn staafje (ik zit ondertussen aan staafje drie voor het geval dat die nummers universeel zijn?) dat ik van de kinesist heb meegekregen en waarmee ik zelf moet oefenen. Zonder problemen kon ik het inbrengen en er weer uithalen.
Nu zit ik met de vraag of ik gewoon geduld moet opbrengen en wachten totdat de kinesist zegt dat mijn probleem helemaal verholpen is, omdat ik het vrij vreemd vond dat het proberen met 1 vinger zelfs met moeite ging. Nochtans denk ik niet dat er ergens enig probleem van psychologische aard zou kunnen zijn, daar hebben we het in onze sessies al over gehad.
In ieder geval al heel erg bedankt voor de tijd die je neemt om mijn berichtje te lezen,
groetjes Kaatje
Lotte Loones
Dag Kaatje,
Wat jij beschrijft is iets wat vaker voorkomt omdat de partner veelal niet van in het begin geïntegreerd wordt in de therapie.
De oorzaak van dit probleem is de samenspanningsreflex van de bekkenbodemspieren. Op dit punt in de therapie is dit nog niet volledig afgeleerd met als gevolg dat je spier nog altijd kan reageren als er iets in de buurt komt dat voor je spier niet gekend is. Het is altijd moeilijker met de partner omdat de sensatie van zijn vinger helemaal anders is dan die van jou, de therapeut of het staafje. Je bekkenbodem moet ook de tijd krijgen om hieraan gewend te raken.
Wat ik zou doen is gewoon de therapie verderzetten en voortdoen zoals je bezig was. Vanaf het moment dat je zelf een voldoende grote opening kunt bewerkstelligen, kun je ook hem laten staafjes of vingers binnenbrengen.
Een beetje terugval op dit moment is onvermijdelijk, en is niet erg. Dit komt omdat de bekkenbodem nog paraat staat om het samenspannen als beschermmechanisme tegen pijnlijke sensaties te gebruiken. Wat je moet doen is gewoon hetzelfde als wat je alleen gedaan hebt, heel het traject doorlopen, maar nu met je partner (het zal nu ook veel sneller gaan als de eerste keer).
Veel succes, jullie zullen er wel komen!
PS De partner kan ook direct geïntegreerd worden in de behandeling, maar vaak verkiezen vrouwen het eerst zelf te doen, om zo zelfvertrouwen te creëren (ze weten dan zeker dat het al lukt bij zichzelf).
Mvg,
Lotte Loones.