Liesbeth
Hoi,
Ik heb eindelijk de stap durven zetten. Gewoon voor mezelf toegeven dat het wel eens vaginisme zou kunnen zijn dat me remt om voluit sex te hebben met mijn vriend. Aan hem heb ik het al verteld, dat ik denk dat het dat is, maar verder zijn we nog niet gekomen.
Hij heeft enorm veel geduld met mij, zal me nooit forceren en heeft plezier aan wat we wel kunnen beleven samen.
Maar na 2,5 jaar zou ik me toch volledig aan hem willen geven. Ik wil het echt, maar kan het niet. Helemaal niet. Zelfs geen vinger, geen tampon,…’t is net of ik geen gaatje heb…zeg ik altijd al lachend, maar vanbinnen doet het pijn.
Ik denk enorm na over een therapie, maar weet niet hoe ik dit moet verkondigen aan de mensen die dicht bij me staan. Ik woon nog thuis en zal dus wel iets moeten vertellen als ik van West-Vlaanderen tot in Leuven wil komen.
Ook aan mijn huisarts vertellen wat er scheelt vind ik moeilijk. Een uitstrijkje heb ik tot nu toe nog nooit laten nemen. Een gynaecoloog, dat staat niet in mijn woordenboek…en toch wil ik graag vier kinderen. Ik wil zo graag gewoon kunnen vrijen. Niet zenuwachtig worden als mijn vriend zin krijgt. Mijn zin in sex bedwingen omdat het er anders misschien zou van komen.
Wat moet ik doen?
Nele
Dag Liesbeth,
Ik herken me volledig in jouw verhaal. Ook ik heb er nog nooit iets ‘in’ gekregen. Ben ook nog nooit bij een gynaecoloog durven gaan daarom. Ikzelf heb het ook jaren voor mezelf gehouden, durfde het tegen niemand zeggen, want ik was abnormaal dacht ik. Tot ik samen met mijn huidige vriend eens op zoek ging naar een naam voor het beest. Ik besefte dat ik vaginisme had. Ook mijn vriend had -en heeft- enorm veel geduld met me, hij dwingt me tot niets, ik moest de therapie voor mezelf doen, niet voor hem. Hij was tevreden met wat we wél samen deden op seksueel vlak. Maar voor mij moest het veranderen. Ik wil op een normale manier seks kunnen beleven met hem, anders voel ik me gewoon niet vrouwelijk. Ik ben zopas de therapie bij Lotte begonnen, en praat regelmatig met haar psychologe. Ik heb het ook nooit tegen mijn moeder, zussen, vriendinnen of huisarts durven vertellen, ook al heb ik met elkeen van hen een prima band. Maar het schaamtegevoel vermindert, door in therapie te gaan. Ik weet nu dat het niet enkel in mijn hoofd zit. Dat er nog veel andere vrouwen zijn die met hetzelfde probleem kampen, en dat er een oplossing voor bestaat. De drempel om naar mijn familie toe te stappen, wordt alsmaar kleiner voel ik. Tis inderdaad moeilijker als je nog thuis woont, ik ben ook pas in therapie gegaan als ik samenwoonde. Thuis durfde ik zelf niks op internet opzoeken, uit angst dat iemand het bezochte internetadres zou zien staan, kun je geloven… Nu bekijk ik het allemaal anders. Het is niks om je voor te schamen, je fantaseert het niet eh. Ik weet dat de stap nr therapie groot is. Ik ben begonnen met mijn verhaal via email naar Lotte te sturen. De bal was aant rollen, en ik ben blij dat hij beginnen rollen is. Via email voelde ik me al enorm geholpen, en ik kon het zo ook voor mijn ouders verborgen houden. Je gaat je veel beter voelen eens je de eerste (al ist maar een kleine) stap gezet hebt nr hulp, geloof me. Alvast veel succes ! Vele groetjes
Anoniem
Hoi,
Mijn vriendin heeft het zojuist uitgemaakt na 5,5 jaar mede omdat wij dezelfde problemen hadden. Ik heb haar altijd gesteund en ben 3,5 geduldig geweest maar de stap om er met iemand over te praten of een therapeut te raadplegen was altijd te groot.
Ik weet (jaja ook mannen denken aan andere dingen) dat de meeste vrouwen ontzettend veel spijt hebben naar hun vriendje toe en zichzelf misschien zelfs niet waardig voelen. Pas op dat dit gevoel niet omslaat naar twijfels in je relatie, wat waarschijnlijk bij ons de dooddoener is geworden. Ik heb zelf gehoord dat eenmaal in behandeling de meeste mensen (90 tot 100 %) binnen korte tijd verbetering merken en dat de meeste mensen na een tijdje geen problemen meer hebben. Ik kan me helaas alleen maar bedenken hoe fijn dat voor mijn ex moet zijn.
Forceer niets, maar wacht niet langer dan nodig. Ik weet dat het moeilijk is uit eigen ervaring vanuit de ‘mannelijke’ kant.
Succes!
Marjolein
Hey anoniem,
wat erg dat je vriendin t heeft uitgemaakt, maar ik voel me precies hetzelfde. Ik voel me ook minder omdat ik geen sex kan hebben. Heb altijd t idee dat het heel erg is voor mn vriend , terwijl hij zelf zegt van niet. Nu ik dit lees dat andere vrouwen dit gevoel ook veel hebben, heb ik eindelijk door dat t niet aan mij ligt. Ook al is t rot voor je , bedankt voor je berichtje!
xxx
Anoniem
Marjolein,
Goed dat je eindelijk een uitweg ziet, maar bedenk wel ten alle tijden dat de meeste mannen niet denken aan 1 ding. Voor mij was mijn vriendin niet anders of vreemd, helemaal niet! Ze was het beste wat mij kon overkomen en ik ben nog steeds gek op haar. Ongeacht haar gevoel tegenover mij of andere dingen. Zo zal jouw (ex?) vriend er misschien ook over denken.
Waar het echt om gaat is dat jij je goed voelt. Als dat niet bij hem is maak je misschien de juiste keuze. Mijn ex misschien ook in deze.
Maar vergeet niet dat er zoveel andere dingen zijn die een relatie de moeite waard maken!
Groetjes en succes!
Silke
hey anoniem,
ik vind het knap van je dat je het zo bekijkt!
zelf heb ik nog maar pas ontdekt dat ik hoogst waarschijnlijk vaginisme heb.
ik weet het niet zeker, maar door de berichten op dit forum te lezen heb ik veel schrik gekregen.
ik heb daarstraks aan mijn vriend verteld dat ik echt denk dat ik vaginisme heb en hij nam het vrij goed op. maar ik vraag me af of dat zo zal blijven. ik heb echt schrik dat wanneer er over een half jaar ofzo nog geen verbetering is hij het niet meer zal zien zitten tussen ons…
voor mij hoeft penetratie helemaal niet in een relatie, ik kan even goed genieten van de andere dingen, maar ik wil mijn vriend niet teleurstellen, ik hou echt zielsveel van hem en ik wil hem niet verliezen.
ik hoop echt dat hij ook zo geduldig zal blijven, en van de andere dingen kan genieten.
groetjes
Marjolein
Dankjewel anoniem, hoop dat mijn vriend er ook zo over denkt. Je voelt je toch niet helemaal normaal als je geen sex kan hebben. En als ik soms hoor hoe intiem de daad is, wil ik t zelf ook en dat kan gewoon niet, echt zo vervelend.
Er zijn zat mannen die hun vriendin dumpen als t op dat gebied niet goed gaat, vooral als je nog niet zo oud bent. Kan t me in ieder geval wel voorstellen.
Liefs, marjolein
Een andere man
Hallo Marjolein,
Ik denk dat de meeste mannen hier toch anders over denken. Ik vind vaginisme echt geen reden om je vriendin te dumpen, vooral als je haar graag ziet (ik heb eerder schrik voor het omgekeerde: dat mijn vriendin het zelf niet meer ziet zitten omdat ze denkt dat ze “mij dit moet geven”). Er zijn zeker nog vele andere manieren om intiem te zijn.
alvast veel succes!
K.